کد مطلب:313708 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:185
این پول، سهم حضرت ابوالفضل است و تعلق به شما دارد
واعظ و خطیب توانا، حجةالاسلام والمسلمین آقای حاج شیخ علی آسوده ی یزدی، از فضلای حوزه ی علمیه ی قم، اظهار داشتند كه در ماه مبارك رمضان 1410 ق از آقای حاج سید سلیمان موسوی (اوحدی شعار) در مدرسه ی مرحوم آقای گلپایگانی در شهر گلپایگان شنیدند كه می فرمود:
20. یكی از وعاظ از شیخ عبدالله تهرانی نقل كرد كه گفت: من یك سال در اثر عارضه ای نتوانستم در تهران منبر بروم و به یكی از شهرستان ها رفتم. نزدیك اقامتگاه من، تكیه ای قرار داشت و من به صورت ناشناس به آنجا می رفتم. روزی از مجلس
[ صفحه 551]
بیرون آمدم، جوانی مرا صدا زد و گفت: آقا شیخ، صبر كن! ایستادم. گفت: بیایید یك روضه ی حضرت عباس علیه السلام برایم بخوانید. با او رفتم تا به در خانه ای رسیدیم. درب را باز نمود و وارد خانه شدیم. دوباره درب را بسته و مرا به یك اطاق راهنمایی نمود و دو متكا روی هم گذاشت و از من درخواست روضه نمود. من هم شروع به خواندن كردم. پس از اتمام روضه پاكتی به من داد و من بیرون آمدم. سپس ملاحظه كردم، دیدم مبلغ هزار تومان پول است. چون آن ایام آن قدر پول به منبری نمی دادند، احتمال دادم اشتباه كرده باشد. برگشتم و درب خانه را زدم. پرسید: چه كسی در می زند؟
گفتم: روضه خوان هستم. درب را باز كرد. گفتم: پاكت را اشتباهی نداده اید؟ گفت: نه، این روضه خواندن قضیه ای دارد و آنگاه ماجرا را چنین شرح داد:
من یك نفر نصرانی هستم و شغلم رانندگی است. روزی در گردنه ی اسدآباد همدان، ماشینم نقص فنی پیدا كرد و از جاده منحرف شد. راه چاره مسدود بود. از زندگی مأیوس شدم، و چون در قهوه خانه ها بعضی از اوقات از راننده های مسلمان شنیده بودم كه در گرفتاری ها به حضرت ابوالفضل علیه السلام متوسل می شوند، من نیز نذر كردم كه اگر از این خطر نجات یابم از عوائد ماشین بدهم به نام آن حضرت روضه بخوانند. این پول را كه دیدید، سهم حضرت ابوالفضل علیه السلام از درآمد یك ساله ی من است و تعلق به شما دارد.
20. یكی از وعاظ از شیخ عبدالله تهرانی نقل كرد كه گفت: من یك سال در اثر عارضه ای نتوانستم در تهران منبر بروم و به یكی از شهرستان ها رفتم. نزدیك اقامتگاه من، تكیه ای قرار داشت و من به صورت ناشناس به آنجا می رفتم. روزی از مجلس
[ صفحه 551]
بیرون آمدم، جوانی مرا صدا زد و گفت: آقا شیخ، صبر كن! ایستادم. گفت: بیایید یك روضه ی حضرت عباس علیه السلام برایم بخوانید. با او رفتم تا به در خانه ای رسیدیم. درب را باز نمود و وارد خانه شدیم. دوباره درب را بسته و مرا به یك اطاق راهنمایی نمود و دو متكا روی هم گذاشت و از من درخواست روضه نمود. من هم شروع به خواندن كردم. پس از اتمام روضه پاكتی به من داد و من بیرون آمدم. سپس ملاحظه كردم، دیدم مبلغ هزار تومان پول است. چون آن ایام آن قدر پول به منبری نمی دادند، احتمال دادم اشتباه كرده باشد. برگشتم و درب خانه را زدم. پرسید: چه كسی در می زند؟
گفتم: روضه خوان هستم. درب را باز كرد. گفتم: پاكت را اشتباهی نداده اید؟ گفت: نه، این روضه خواندن قضیه ای دارد و آنگاه ماجرا را چنین شرح داد:
من یك نفر نصرانی هستم و شغلم رانندگی است. روزی در گردنه ی اسدآباد همدان، ماشینم نقص فنی پیدا كرد و از جاده منحرف شد. راه چاره مسدود بود. از زندگی مأیوس شدم، و چون در قهوه خانه ها بعضی از اوقات از راننده های مسلمان شنیده بودم كه در گرفتاری ها به حضرت ابوالفضل علیه السلام متوسل می شوند، من نیز نذر كردم كه اگر از این خطر نجات یابم از عوائد ماشین بدهم به نام آن حضرت روضه بخوانند. این پول را كه دیدید، سهم حضرت ابوالفضل علیه السلام از درآمد یك ساله ی من است و تعلق به شما دارد.